دِ رَمز وُ رازِِ ای دُنیا خَوَر نارَکسی ای دل
میپوسییَ قُلفِ ای زِندو اگر بختِم بَکَ یاری
رِها مُؤِم وُ پِر میرِم تا سَر سِرآو دیری
میشورِم دِ پَر وُ بالِم وِ ذوقی گَرتِ بیماری
عزیز نادری.....تش دل
بیــــــــا ساقی بِهار اُما بِهارَ
وِِِ کولِ هَر گُلی شو نِم سُوارَ
بِنفشهَ لوء جو وُ سُـــوزِلونی
مِنِِ وَنَ وِ ویرِ نو جِــــــــوونی
شاهِ مُلکیا زِمی لُرِســــــونَ
کوه وُ بِرگِش مِری گُلسونَ
چشمه یاش پُر دِ آوِ شیرینن
آسمـــــــونش وِ پاکییِ جونَ
هـــمه جاش با صفا وُ رنگینَ
مردمــــــــونش گُلَن خدا دونَ
کوهِ گَرین چی کیچهَ عَطـــارو
پُر دِ عَـــــــــــــطر چویر و ریحونَ
زِلـــــــــفِ بیدیاشِ میزنَ شونَ
کَمَرَه سی دِ دَسِ بادِ بهــــــار
جومه سوز قِشنگی میسونَ
گُلیاش وا مُؤَن دِ سیصد رنگ
بُلــــــــبُلش عاشق وُ غزلخونَ
گَهَرش نِصمِ شُو چی عَکاسی
عَکسِ مــــــاه وُ ستاره نِ مونَ
پاچه کویا دِ خینِ گُـــــل سُرخَن
آسِـــــــــــــمونِش ستارهَ بارونَ
سَر سِراویا قِشنگ وُ جُوراجور
تا بِـــــحایی فِت وُ فــــــِراوونَ
سی نمونه یَکیــــــشو گردآوَ
یَکی شَــــــهوا،یَکی گُلسونَ
زَز وُ زارِم ، اَمیر وُ چَنـــــگایی
کیآوَ وُ گُــــــــــلهو وُ کِیَهمونَ
لرِســـــــو چی بهشت دنیاءَ
قِلَمـــــــــِم ناتوونَ ، بی زونَ
مردم لُــــــــر دِ اوجِ دَس تنگی
سُفرهَ شو پُر دِ نو سی میهمونَ
شاهدی ســـــــــی تمـــدنِ لُریا
اَر روئی بینی غـــــــــــار کوگونَ
طُمِ مــــــَردی میــــــــنِ پیایا لُر
زَنِشو هَم چی شیـــــــرِ میدونَ
لر ســـــــــوارَ ، تِفنگچییَ، فِرزَ
هی وِ یِ گُلَــــــه دُشمِنِ مونَ
بِرنویا لـــــــــــُر اگر بیان وِ صِدا
کــــــــــوهِ وا کویی نَم میلرزونَ
لر چی بَردَ ، چی آهنَ ، سِفتَ
لُــــــــــــــــــر گُتِ یَ وِ زونَ آسونَ
وَختِ جَــــــنگ عینِ بازِ پَــــــــر , واز
وَختِ دوســــــــــــــی کَموترِ بونَ
چی بِرار تَنی د یِ لونَ
لُر وُ لَک نارَ لَک لُرَ, لُر, لَک
تفرقه هر که بُونَ نایونَ
جُز لُـــــــــــــــرِسو تَمومِ خاکِ زِمی
وِ چَشِ لُر چــــــــــــــی کُنجِ زِندونَ
دِ لُــــــــــــــرِسو گُتِم ولی هَر کس
تا نیـــــــــــــــا بِینَ وا چَش ، چونَ؟
سی عــــــــــزیز، اِفتخارییَ ، که لُرَ
که سَر بیارَ وِ بالینِم ، بَشینَ چی پِرستاری
سَرم چی مِغِلی پُر تَش که خاکسَر وَنؤَ داغَ
دلِ پِشنیم عَطَش دارَ سی یِ دَسمالِ نِمداری
خدایا مَر تو وا کُم گِل منِ ساختی که یی عمرَ
چی کیزهَ اِشکِسی هرگز وِ خُم نِیمَ خَریداری
اگر خُو سیل بَکی مِینی چی اَحوالِ منِ زارَ
دِ زیرِ تورِ صیادی تَقِلا کوکِ کوهساری
چه جایایی دِ دُمِ ای دلِ لیوهَ نَرتِم مِ
وِ طَمایی که ،روزی خوش بُؤَ وا دیِنِ یاری
نِئیمَ دِ همه عمرم بَشینَ چی "عزیز" عمری
نِیییَ داغِ سنگینی وِ کُنجی چی عَزاداری
عزیز نادری............................تش دل
مغلی: منقلی
پشنیم: پیشانیم
چَنی جوُر ای دلِ حَسرت نِصیوم؟
یَ چَن دور ای دلِ حَسرت نِصیوم؟
بَکُ رَحمی وِ ای پایا پَتینِم
مِنِ نوُر* ای دلِ حسرَت نِصیوم
هَنی سَر بو وِ هار وُ رو که وا مِ
نَکی شور* ای دلِ حَسرَت نِصیوم
چی اول دیَ مِثِ آیینه نیسی
بییَ زوُر* ای دلِ حَسرَت نِصیوم
مِنِم وُ دآ اُولِ یِ لا غُوایی*
وَنَم بُور* ای دلِ حَسرَت نِصیوم
وِ دینم اَر مُسلمونی چِنینَ
مُؤِم گوُر*، ای دلِ حَسرَت نِصیوِم
مِ دونِم کِی دِ ایی وِلگَشتِ مِفتی
دِ تَه قوُر، ای دِلِ حَسرَت نِصیوِم
دِ داغِت پُر کِپِ هَفت آسِمونِم*
بییَ اُور، ای دلِ حَسرَت نِصیوِم
صِلا داری بَرَنجونی "عزیزِ"
نه ایطوُر، ای دِلِ حَسرَت نِصیوِم
عزیز نادری------------- تَشِ دل
*نوُر:نَبَر
*نَکی شوُر:مشورت نکنی
*زوُر: زِبر
*یِ لا غوُا: یک لا قبا
*وَ نَم بوُر: آن را هم بِبَر
*گوُر: گَبر ، گوُری: گَبری
*پُرکِپِ هَفت آسِمونم: واژه ای که تراکم بسیار شدید را
بیان کند،منظور تراکم ابر در سرتاسر آسمان است.
مِ لاله بی جِکِ جونی تو بادِ تُنِّ بهاری
شکارچی دلی وُ نِمونی تیر خَطایی
نه فِکِر ایی هَمَه عاشق نه قیدِ چُؤٍ هِزاری*
مِرارَتی که کَشیمَ دِ دَس غم سَرِ جا خوش
کِرامتی که دییَ سیم نَمَنَ طاقتِ خواری
دِ سینه مُرغِ نَفَس وا امید تومیزنَ پر
بیا که وقتَ بمیرَ دِ دردَ بی کَس وُ کاری
شریکِ دردِ دلم بُو هزار گِلِه ای دارم
که اَر بُؤِم هَمَشونِ خَوَر دِ یَکیشو ناری
اگر باقیِ عمرم چِنی که بی رؤَ وا سَر
مِ خسته تیرِ جفا وُ بِناری پشتِ بِناری
خُؤَه که ساقیِ شوخی شِراوی کُهنه بیارَ
مَگر دِ عالِمِ مَسی دِرارم سر دِ ای بیقراری
وِ دَردِ خُت بَکو عادت"عزیز"چونکِ شِراو هَم
زِمونیَ که نِمیکَ حِلاجِ لرزِ خُماری
عزیز نادری ــــــــــــــ تَشِ دِل
* چُؤِه هِزار:این باور در میان شکارچیان وجود داشته که
هر گاه صیادی هزار صید را شکار کند بایستی از صیادی دست برداردو در
اصطلاح میگویند"فلانی چوب هزاره را انداخته است یعنی هزار صید شکار
کرده است.
سایقه شوئی دِ حونه زَم وِ در
رِکُ رَکِم بی دِ پا تا فرخِ سر
لیوئی دیم پا تشی کور و کِلیز
هی می گُت تش بُو بلیز تش بُو بلیز
بُو بلیز حاوات بیام تا تی خدا
حا بُحونِم مورِئی وانی خدا
جاشِ دونِم ها کجا نی میزِنه
کَس چی مه نونه خدا کی میزِنه
نِصمه شُو وختی که مِه سردِم مُوه
وَختِ جَرّ و تاوِّ قی دردِم مُوه
وختی مِه سرتا وه پام دی میزنه
آسِمو سیم ساز چپی میزنه
وختی تا صو یی مِجُو بارو میا
وِ مینه تَژگا نُوَه دارو میا
وختی ژاری شُونه بی شُم سر میکه
دردِ دل وا ساقی کوثر میکه
وختی درویشی میمیره بی صدا
پُرسِ پوئه ش گرمِ گرمَ تی خدا
هر که گوش بیره خدا نی میزنه
دِل زِوین رِنگِ وی وی میزنه
هی میوَن وِشونِ رونِ نی خدا
هی می گُت مَر هی خدا مَر هی خدا
مَر خدا ئی شُونِه زیتِر کِل بَکه
زِل وِرَز اَفتاو دِرا مِل مِل بَکه
شُو دِرازَ ای تش کور و کِلیز
بُو بلیز و بو بلیز و بو بلیز
یِه دَفَ سیلی دِ سرتا پامِ کِرد
تُن وِریسا دَس تَمَنا وامِ کِرد
گُت فِدای قد و بالات بام مِری
دیر جونِت تو دِمِه لیوَه تِری
مَر چی مِه آوارِ و بی مَسکِنی
نَنگِ دوس و خَنِه زارِ دُشمِنی
رُو مِنِ ول کو و حال زارِ خُوم
تا دِرارِم سر دِ کار و بارِ خوم
وِش گُتِم ای عاشق پاکِ خدا
باثِباتی رونَقِ خاکِ خدا
تو دِ ظاهر لیوِئی جونِ دلِم
مِنِ بیچاره دِ ظاهِر عاقِلِم
---------------------------------
سایقه:شبی برفی که هوای بسیار سردی دارد و آسمان صاف و برف هم نشسته است.
رِکُ : تکان و لرزش بدن به علت سرما یا ترس
بلیز: شعله ور
کور و کِلیز : مقابل شعله ور.
یی مِجُو: یکسره و بدون وقفه
پُرسِ پوئه ش : مراسم عزاداری اش
دِل زِوین : ناراحت
رِنگِ : آهنگ
وی وی : نوای شیون و زاری
زِل : ستاره زحل
وِرَز : قبل از
