هزار گِل که بَمیرم تو قاتلِ مِنِ زاری(غزل)
مِ لاله بی جِکِ جونی تو بادِ تُنِّ بهاری
شکارچی دلی وُ نِمونی تیر خَطایی
نه فِکِر ایی هَمَه عاشق نه قیدِ چُؤٍ هِزاری*
مِرارَتی که کَشیمَ دِ دَس غم سَرِ جا خوش
کِرامتی که دییَ سیم نَمَنَ طاقتِ خواری
دِ سینه مُرغِ نَفَس وا امید تومیزنَ پر
بیا که وقتَ بمیرَ دِ دردَ بی کَس وُ کاری
شریکِ دردِ دلم بُو هزار گِلِه ای دارم
که اَر بُؤِم هَمَشونِ خَوَر دِ یَکیشو ناری
اگر باقیِ عمرم چِنی که بی رؤَ وا سَر
مِ خسته تیرِ جفا وُ بِناری پشتِ بِناری
خُؤَه که ساقیِ شوخی شِراوی کُهنه بیارَ
مَگر دِ عالِمِ مَسی دِرارم سر دِ ای بیقراری
وِ دَردِ خُت بَکو عادت"عزیز"چونکِ شِراو هَم
زِمونیَ که نِمیکَ حِلاجِ لرزِ خُماری
عزیز نادری ــــــــــــــ تَشِ دِل
* چُؤِه هِزار:این باور در میان شکارچیان وجود داشته که
هر گاه صیادی هزار صید را شکار کند بایستی از صیادی دست برداردو در
اصطلاح میگویند"فلانی چوب هزاره را انداخته است یعنی هزار صید شکار
کرده است.
