مَتَلِ لری بَچ قِلا
خیلی خُوه هر کسی راز دار بُوه
ری سیاتی قِسمَتِ هر چولُوه
بَشی وه پا مَتَلِ پَن دِباری
موئَن یی روزی دِ یی روزِگاری
پِیا خُوئی گایار دَس پَتینی
چارَک دارِ مالِکِ مِل قِوینی
که قَدِ چار پنج کُر خُو کار می کِرد
یی روزی داشت زِمینی اِسپار می کِرد
کیزِه ئی پُر دِ لیرَ اُفتا وِ دَر
گُت بیتِرَ هیچگه نُوَه وا خَوَر
دِ سَر کِپِش کِرد وِ دِلِ دِلونی
دیاری کِرد او چِنِ وا نِشونی
تی خوش می گُت وَختی رُئِم وِ حونَه
وِ زن مُوئِم آخر تَنگیمونَه
مُوئِم دِییه زِنِه ئیم خُو مُوَه
اما اگر ائی زینَ چولو بُوه
تَرسِم رُوَه بُوَه وِ بی غیرَیا
بیان بُوَن وِ هاوِنِ لیرَیا
پس خُوَه دِ ای بارَ هیچ کِش نَکِم
وِیی فَنی اِمتحونی دِش بَکِم
دُمِ ایِواره وَختی اُما وِ حونَه
وِ زینه گُت دردی دارِم گرونَه
ئی بَدَظُهروختی رَتِم دس وِ آو
چی ئی دیِم اَکِ نِه ئینی وِ خُآو
یی دَفَه بَچ قِلائی دِم پِر گِرِت
دِ ترس تَمومِ بَدَنِم گِر گِرِت
نَکَ رویی پِتَم به ئی وِ آو
کاری نَکی بِفتِم وَرِ گال وُ راو
خُو قِسَمِش دَ که حواسِا بُوَه
خیلی خُوَه زن چاوِ راوی نُوَه
اما تا یَک دو روز دِ ئی مِینَه رَت
وِ حونَه هر کسی که ئی زینه رَت
سی شو می گُت مَتَل بَچ قِلانه
وَن وَرِ گالِ این وُ او پیانه
پیا که دی زَن ایقَه بی وفا بی
وِ هر فنِ فیتی بی دِش جِگا بی
دُو آبادی آیِم دینداری بی
پیا دلِ خُتی وَلی ژاری بی
دُختِری داشت دِ خوشگِلی چی مآ بی
نجیم وُ سر وِ زیر وُ وا خُدا بی
چی تیلِ سوزِ لُوِ جُوِ آو بی
تمومِ کاریاش ری حِسآو کِتآو بی
یی شُو وا چَن نَفَر رَتِن حونَه شو
وِ کیخائی دُختِرِ دُردُنَه شو
چونکِه خُدا حاس بَکَ پایارِشُ
اُفتا وِ یَک آخِرِ سر کارِشُ
خُلاصه دُختِرِ آیِم ژارِکَ
بی وِ زَنِ آپیا گایارِکَ
ده دُوازَه روز که دِ ئی مینه رَت
یی روز ایواره که وِ تی زینه رَت
بعدِ گری گُت بیا بَنشی وِ تِیم
ها سیت بَوئِم بِلا گَنی ها وِ قِیم
مَر تو بَکی درمونه ئی بِلانه
گُت سی او هم مَتَلِ بچ قِلانه
زن اولَش غَم گِرتِش تا گِری
بعد خَنِّس وُ گُت هَه پیاکَ وِری
ئی قِصَه نِه نوئی دِ جائی هَنی
بُختُمییَ داری وِ خُت میوَنی
حَرفِ تو هیچی نی بغیر از خیال
می حا خُتِ بونی وَرِ گالِ گال
وَلله اگر کَسی بُوَه وا خَوَر
زِنِه ئینَه واتو نِمورِم وِ سَر
بعدِ وِنه مینَه شو خیلی خُو بی
یَک دو سه ماه گذشت وُ سالِ نُو بی
پیا پی بُردی چَنی ئی زن خُوَه
امّا سی یه که خُو خاطِر جَم بُوَه
یی شو نِشِس اُفتا وِ فِرکِ کاری
دَم دَمِ صو واردِ دوزِ قِهاری
وَختی که مَردِم هَمَه دِ خُآو به یِن
رَتِن گاوِ حُسیرَ نه دُزی یِن
هر چَن دونِس چی کارِ بی جائی بی
آوِردِنِش وِ هر تَقِلائی بی
اُما مینه حونَه وِ زن گُت وِری
کاردِ قِصآوینه بیار زیتِری
گاوِنِه بُرد دِ زیر زمین حُونَه
زَن تا دیِش گُت گاوِکَ خُمونَه
سی چی رَتی ئی گاوِنِه آوِردی؟
چطور دِلات اُما ئی کارِ کِردی؟
مَر نُونی خیلی دِ کارشو بی
ئی گاو هَمَه دارو ندارِشو بی
امّا گُذَشتَ کاریه که به یَیه
الحمدِالله هیچکَ تونه نِه ییه
بیا بُوریم سرِش تا زی یه
که یَه دِیَه بازی وا آوِری یه
اَفتُو که زَه وِلاتی واخَوَر بین
که گاوِ کِی فِلون کَسِنِ دُزین
چَن روز گُذشت وُ کس نِوی واخَوَر
دُزِ گاوِ حُسیرَه نِفتا وِ دَر
پیا که با معرفتی زنه دی
سی آخرین اِمتحو واش بی وِ قی
قِری زَش وُ دِ حونَه کِردِش وِ دَر
گُت نِه ئینِم گُذر بَکی دی گُذَر
چَن رو هَنی جیازِتِ کِل می کِم
خُم دِ ئی دامِ بِلا وِل می کِم
نَکَه خیال بَکی پشیمو مُوئِم
گِلی هَنی کی چِنی نایو مُوئِم
خُدافِظئی کِرد عروس پَکَر
واچَشِ پُر اَسِر دِراُما وِ دَر
دُختِرِ نازارِ یَکُنَه بُوئَش
شَل و شَکَت رَسِّس وِ حُونَه بُوئَش
بی دِ گریوَه تا دی دآشه
وِ طوری که نَشنُوه کس صِداشه
یواشی گُت دُنِسوئیت ئی سَفَر
راسِشِ اَر بحایت اُمام وِ قَهَر
پیا که دی دِ راس راسی زینه رَت
هِشت تا سه چار روزی دِ ئی مینه رَت
یی روز سرِ صُو که وِریسا دِ خُاو
کاردِنه دی ها دِ مینه پوسِ گاو
چی کسی که نِمَک دئِیه وِ زخمی
رَت دَرِ حُونَشو وُ گُت وِ اخمی
کاردِ قصآوینه نیاییه کُجا
تازَه عروس دِ دُونائی جاوِجا
گُت کُمَنِ ، اَر تیزِ کَنِ مُوئی
ها دِمینه پوس شومینِه اوشوئی
وَختی تا ئی حَدّ زنِه با وفا دی
هر دو چَشِش پُر بی دِ اَسرِ شادی
گُت دِلِمه دس وُ پاتِ بُوئوسِم
هر چَن تو وام قهری مِ وا تو دُوسِم
وا بُوئَه وُ دآت یی حرفی دارِم
دِ بارَه سر گذشتِ روزِگارِم
اُما وا می هر دوشونِه هِنا کِرد
وِ نونِوا رازِ خوشِ آشِنا کِرد
وا زینَه اولیش که چُولوئی بی
وا دُختِرِشو که چَنی خُوئی بی
وا جُوری که دِ رِعیتی کَشی یَه
وا گَنجی که دِ مینه باغی دی یَه
وا بَچ قِلا که سَرِ وِ سَر درِو بی
وا گاوی که هفته جاوئی دُزی
آخِرِ سر بینَه وِ هاوِنِ گنج
اُما وِ سر عُمرِ مِرارَت وُ رنج
